ОМӮЗГОР – ЧАРОҒИ МАЪРИФАТ

“Омӯзгор дар раванди таълиму тарбия ҳуқуқи хато карданро надорад, зеро тақдири насли ояндасоз ва пешбарандаи давлату ҷомеа дар дасти ӯст”.
Эмомалӣ Раҳмон
Муаллим равшанкунандаи ҳаёти инсон дар ҷомеа мебошад. Муаллим ҳаст, ки дари илму донишро ба рӯи инсон мекушояд. Муаллим мисли фасли баҳор, агар барои аз хоби ноз бедор кардани табиат баҳор лозим бошад, пас баҳри саводнок шудану ба роҳи рост рафтани инсоният мақоми омӯзгор калон аст.

ПЕШВОИ МИЛЛАТ- РОҲНАМОИ ҶАВОНОН

Мавзуи тарбияи ҷавонон мавзуест, ки кишвари ба пешрафт саъйдошта бояд ба он бештар таваҷҷуҳи хосса зоҳир намояд. Неруи ҷавонон  муҳимтарин манбаи тараққӣ дар раванди рушди ҳар як кишвар ба ҳисоб меравад. Аз ин лиҳоз, ҷавонон сармояи бузурги ҷомеаи тамоми кишварҳо маҳсуб меёбанд. Муваффақият ва пешрафти ҳар кишвар ба  саъйу талоши ҷавонони он кишвар зич алоқаманд аст. Аз ин рў, имрўз дар дунё барои таълиму тарбияи ҷавонон сармояи зиёде  ҷудо мешавад, зеро ташкили ҷомеаи муваффақ ва идеалӣ вобаста ба иштироки ҷавонон дар шохаҳои мухталиф мебошад. Фард вақте  ба синни ҷавонӣ мерасад, ба огоҳӣ аз ин ки ба баҳори умри худ расидааст, гумон мекунад, ки  ба тавону қудрат ҳамдаст ёфтааст, аммо ҳанӯз бисёр муаммоҳои зиндагиро намедонад ва  таҷрибаи рўзгор наандўхтааст. Аз ин хотир, мумкин аст дар масири зиндагии хеш  бо мушкилоту хатари зиёде рў ба рў шавад. Бинобар ин, ҷавон бояд боэҳтиёт ва бодиққат рафтор  кунад, то битавонад дар ин давраи ҳассос ва муҳим аз мушкилот зуд раҳоӣ  ёбад. Зеро қонуни табиат ин аст, ки умри одамӣ тез мегузарад ва ҷавон бояд огоҳ бошад, ки баҳори ҷавонӣ танҳо фасле аз фаслҳои зиндагии ўст, ки босуръат дармегузарад ва дигар ба қафо бознамегардад ва фурсати ҷуброн  ҳам нест.