Сулҳ - мароми зиндагии инсоният аст.

Инсоният дар марҳилаҳои тўлонии таърих ба равандҳое дучор гаштааст,  ки ҳаёти минбаъдаи онҳоро ҳамин равандҳо муайян кардаанд. Аз байни чунин равандҳо ба андешаи мо, аз ҳама муҳимтаринашон сулҳ, созгорӣ, суботи сиёсӣ ва ҳамдигарфаҳмӣ бартарии куллӣ дошта, дар тарзи ташаккули ҷомеа ва ҳаёти инсоният мавқеи беандоза мусбӣ бозидаанд. Асоси ваҳдати миллиро созиши ҷонибҳо ва гуруҳҳои мухталифи бо ҳам омада, яъне ба сулҳу салоҳ омада ташкил додааст. Бесабаб нест, ки қофиласолори назми тоҷик, одамушшуаро Абўабдуллоҳи Рўдакӣ асоси ба ҳам омаданҳоро дар накўию сулҳ ва сабаби нифоқу низои дохилию беруниро дар нодонӣ ва гумроҳии инсонҳо дониста, фармуда буд:

Дини ислом ба ҳизб эҳтиёҷ надорад.

Ҳизби Назҳати Ислом дар Тоҷикистон барҳам дода шуд, чунки роҳбарони ин ҳизб  Муҳиддин Кабирӣ ва дигар ҳаммаслаконаш дини исломро ниқоби худ карда, бо шарикони хориҷиашон мехостанд, Тоҷикистони ободро ба вартаи ҳалокат,  биёбони беоб  табдил диҳанд. Ба ҳамаи мардуми Тоҷикистон маълум аст, ки баъд аз пошхўрии  Иттиҳоди Шуравӣ, Тоҷикистон соли 1991 истиқлолият ба даст овард ва мо 25-солагии Истиқлолиятро 9-уми сентябри соли 2016 дар сатҳи баланди миллӣ ҷашн гирифтем. Аз соли 1992 дар Тоҷикистон ҷанги шаҳрвандӣ сар шуд  ва