ҲИЗБУ ҲАРАКАТҲОИ  ТЕРРОРИСТИЮ ЭКСТРЕМИСТИ

Дар чанд соли охир терроризм чун проблема дар ҷаҳони муосир доман паҳн намуда, он сол то сол муташаккилонаю бераҳмона гардида дар амалисозии ин падидаи нангин ҳатто аз техникаю технологияи муосри истифода мебаранд.

Дараҷаи хатаре,ки терроризм ба ҷомеъаи муосир дорад, далелҳои раднопазир бозгўи он аст ва кишварҳои абарқудрат бар зидди терроризм қонунҳо қабул менамоянд ва ягон мулоқоти сарони кишварҳо бе муҳокимаи ин мушикилот намегузарад. Аз ҷумла Ҷумҳурии Тоҷикистон дар ин масир истисно нест ва ҳар сокини кишвари мо терроризм ва экстремизмро бо ҳар шакле, ки зуҳур нанамояд, ҳамаҷониба маҳкум менамоянд.

ҶАВОНОН ВА ҲИФЗИ ИСТИҚЛОЛИЯТИ ДАВЛАТӢ.

«Мехоҳам махсус хотирнишон намоям, ки маҳз ба шарофати истиқлолият сиришти маънавии миллати тоҷик расмияти сиёсӣ пайдо кард».

Пешвои миллат, Эмомалӣ Раҳмон

Қонуни хосаи табиату таърих ва фалсафаи ҳаёт ин аст, ки новобаста аз хоҳишу иродаи ҳеҷ як шахс ояндаи ҷомеа, идораи давлату миллат, ҳифз кардан ва афзун намудани музаффариятҳои инсонӣ ба дасти ҷавонон мегузарад. ҳамин аст, ки дар ҷаҳони пуртазоди муосир мубориза барои мафкураи ҷавонон торафт пурзўр мегардад.

ТАШАККУЛИ ҶАВОНОН ДАР МАКТАБИ РОҲБАРӣ ВА СИЁСИИ ПЕШВОИ МИЛЛАТ.

Таърихи ташаккули ҷомеаи ҷаҳонӣ нишон медиҳад, ки ҷавҳари ҳастӣ ва рушду такомули ҳар як миллат аз фарзандони фарзонаю ҷонфидои он вобаста аст. Дар ин замина бо ифтихори бузург ва саодату иқболи баланд модари тоҷик дар тамоми давраҳои таърихӣ фарзандони фарзонаеро ба дунё овардааст, ки ҳастӣ ва рушду камоли миллати худро устувору ҷовидонӣ намудаанд.

Хатарҳои глобалӣ дар ҷомеа.

Маънои калимаи “экстремизм” ин раванди ҷонибдории усулҳои ифроти ба шумор меравад, киаз ҷониби гуруҳҳо ва ҳизбҳои сиёсӣ ва ҳатто баъзе давлатҳо созмон ва дастгири низ меёбад. Агар дар шароити имрӯза ба қазия назар афканем, пеш аз ҳама экстремизм ба сиёсат дахл намуда истодааст, ки ин тазоҳуротро дар ниҳоди ҳамаи динҳо низ эҳсос кардан мумкин аст. Инсоне, ки дар шароити имрӯза умр ба сар мебарад, бояд доимо аз тинҷию амони ва пояндагии давлати худ ва давлати ҳамсоя шукргузор бошад.

Каримон ҷон фидои дӯст карданд.

Таърихи куҳанбунёди адабиёти тоҷик, ки аз адабиётҳои қадимтарин ва ғанитарини дунё маҳсуб меёбад, дар тамаддуни умумиинсонӣ мақоми бузургро ишғол менамояд.Ҳанӯз пеш аз солшумории мелодӣ вақте ниёгони мо пайраи дини Зардушт буданд, амалҳои некро пазируфтаву корҳои бадро  маҳкум мекарданд.Онҳо барои инсонҳо  “Пиндори нек- кирдори нек”-ро ташвиқ менамуданд,ки ин шиорро марому ҳадаф ва  амали хеш қарор дода  буданд.

Таассуб ва ифротгароӣ.

Тайи даҳсолаҳои охир кишварҳои мусулмонӣ ба буҳрони бузург гирифтор шудаанд, ки низоъу ҷангҳои тӯлонӣ дар майдони муборизҳои сиёсӣ ва пайдо шудани хизбу ҳаракатҳои тундгарои мазҳабӣ нишонаи рӯшани он мебошад.Таҷрибаи  ҳизбсозии мазҳабӣ як амали носозгор буда, хусусан аз  ҷониби аксари башарият пазируфта нашудудааст. Вале сиёсисозии дин аз ҷониби баъзе ашхос, ҳизбу гурӯҳҳо ва давлатҳои манфиатҷӯ бо истифода аз сатҳи пасти  вазъи иҷтимоӣ ва бемаърифатии сиёсию динии мардум барои пиёда кардани ҳадафҳои сиёсӣ равона карда шудааст.

Ҷавонон раҳгумзада нашаванд

Ҷавонон қувваи бузургеанд. Ҳар миллату давлат кӯшиш ба харҷ медиҳад, то  ҷавононро дар рӯҳияи ватандӯстӣ, худогоҳии миллӣ ва ҳамчунин, дар ҳоли омодабош барои дифоъ аз давлату миллат тарбия бинмояд. Ҷавононе ба мисли Суҳробу Сиёвуш дар таърихи мо манбаи ибратпазириянд, ки барои дифои манфиатҳои миллату давлати хеш ҳамеша омода буданд ва мубориза мебурданд.