ИДЕОЛОГИЯИ  ИФРОТГАРОӢ ДАР МУҲИТИ ҶАВОНОН

«Миллате, ки ба анъанаҳо, урфу одатҳои аҷдодӣ ва ойинҳои миллии хеш ифтихор надоранд, наметавонанд аз неъмати бебаҳои Истиқлол баҳра гирад, дар бунёди давлат ва давлатдории навин саҳм гузорад.

Миллати тоҷик дар натиҷаи пайравӣ аз анъанаҳои миллӣ, урфу одатҳои наҷиби мардумӣ соҳиби ҳурмат ва эҳтироми оламиён гардидааст.

Тоҷиконро ҳамчун миллати сулҳпарвар, соҳиби тамаддун ва фарҳанги бузури миллӣ бо анъанаҳои нек, урфу одатҳои  созандаву хайрхоҳона  мешинохтанд ва мешиносанд».

Э.Раҳмон

ТАРБИЯТГАРИ  ҶАҲОНИ МАЪНАВИИ ИНСОН

Китоб волотарин ганҷинаи инсоният аст. Он дастуру раҳнамои беқараз, ки ҳамагонро ба пиндору рафтору кирдори нек ҳидоят менамояд ва ҷодаҳои зиндагиро мунаввар мекунад. Китоб аҳли башарро аз ҷаҳолат эмин медорад, он торикиро маҳв бинмуда, рӯшанӣ меофарад ва аз ин ҷост, ки фармудаанд:

Бе китоб, эй дӯстон, бунёди мо норавшан аст,

Тираву торик ҳамчун хонаи беравзан аст.

НИҚОБИ СИЁСӢ

(ҷавоб ба тарқиботҳои интернетии зидди давлат, ҳукумат ва шаҳрвандони Тоҷикистон аз ҷониби хоинони Ватан навишташуда)

Чеҳраҳои таърих, дин ва адабиёту фарҳанги башарият дар тули мавҷудияти ҳаёт ҳамеша ба инсонҳо тарқиб намудаанд, ки беҳтарин ганҷина ва дурдонаи ҷавҳари одамият посу гиромӣ доштан ва хизмати содиқона намудан ба Модар ва Ватан аст. Ин падида имрӯз низ моҳияти худро гум накардааст ва шоистатарин амали инсонӣ маҳсуб меёбад. Зарфияти ин амал дар он аст, ки он бояд бениёз бошад. Яъне хизмат кардан ба Модар ва Ватан бояд холисона ва бениёз бошад ва бар ивази он чизе тамаъ карда нашавад. Инсонҳо ба тарзҳои гунонгун ба Модар ва Ватани худ хизмат

Истиқлолро ҳифз мебояд

Оре, садоқат ба Ватан ва ҳифзи марзи он мароми ҳар як фарди бошараф буда, ватандорӣ барои ҳар инсон ифтихори бузург аст.

Халқи тоҷик яке аз халқҳои бузурги ҷаҳон аст ва ҳазору сад сол қабл аз ин соҳиби давлат буд. Ин давлати ниёгони мо аз тарафи душманони тороҷгар аз байн рафт ва ба шарофати соҳибистиқлол шудани миллати тоҷик бори дувум дар арсаи ҷаҳон арзи ҳастӣ кард.

ҶАВОНОН ВА ҲИФЗИ ВАҲДАТИ МИЛЛӣ.

Ваҳдат калимаи арабӣ буда, маънои ягонагӣ, воҳидро дорад. Бузургии Худо, Модар, Падар, Замин, Ватан, Офтоб ва дигарҳо дар он аст, ки онҳо ягона мебошанд. Набудани яке аз инҳо маънои набудани ҳаётро дорад. Мазмуни аслии ваҳдат низ ҳамин аст. Мо инсонҳо бояд ягона бошем – яъне муттаҳиду ҳамбаста чун як тан. Вақте муттаҳид мешавем пуриқтидору бузург ва ба ҳама амали накўю шоиста дастёб мегардем. Ваҳдат ё ягонагӣ аз рукнҳои дўстӣ, тартибу низом, рафоқат, ҳамбастагӣ, эҳтироми ҳамдигар ва арзиши олӣ доштани инсон иборат аст. Ҳамрадифи калимаи «ваҳдат» «сулҳ» аст. Сулҳу ваҳдат

ҶАВОНОН ВА КОНСТИТУТСИЯ.

Инсоният дар давоми ҳастии худ назму низоми муайянро дар ҷомеа тартиб дода, фаъолияти худро дар чаҳорчўбаи он ворид намудааст. Меъёрҳои муқарраргардидаи зисту зиндагонӣ дар ҷҷомеаи инсонӣ, ки таърихи ҳазорсола доранд, дар ибтидо ҳамчун меъёрҳои ахлоқӣ ба вуҷуд омада, бо рушди ҷомеаи инсонӣ ва мураккаб шудани низоми идораи ҷомеа ва рафтори инсонҳо ба меъёрҳои ҳуқуқӣ табдил ёфтаанд. Меъёрҳои ахлоқӣ рафтору гуфтор ва пиндори одамонро ба танзим дароварда, воситаи асосии идоракунии фаъолияти инсонҳо маҳсуб меёбанд. Мазмуни аслии меъёрҳои ахлоқиро таъмини

ҶАВОНОН ВА ЗИРАКИИ СИЁСӢ.

«Дар шароити кунунии ҷаҳони муосир, ки фазои сиёсии он ва низоми муносибатҳои байналмилалӣ бошиддат тағйир меёбад, аз ҳар фарди бонангу номуси мамлакат, бахусус ҷавонон тақозо мегардад, ки зиракии сиёсиро аз даст надода, нерўи ҷисмониву зеҳнии худро беш аз пеш ба ҳифзи дастовардҳои истиқлолият, таҳкими пояҳои давлатдорӣ, ваҳдати миллӣ, сулҳу субот ва рушди минбаъдаи иқтисодиву иҷтимоии Ватани азизамон равона созанд».