РОСТИРО ЗАВОЛ НЕСТ

(ҷавоб ба мусоҳибаи Муҳиддин Кабирӣ бо хабаргузории олмонии Deusch Welle)

Истиқлолияти давлати  Ҷумҳурии Тоҷикистон ва дар ин замина гузаронидани ислоҳоти гуногуни соҳаҳои ҳаёт имконият ба вуҷуд овард, ки давлат ва ҷомеа ҷиҳати густариши худ ва сохтмони давлати демократӣ ва ҳуқуқбунёдро пеш гиранд. Маҳз дар ҳамин замина дар ҷумҳурӣ имкониятҳои зиёди рушд ва таъмини ҳуқуқу озодиҳои инсон қонунан кафолат меёбанд.

Тоҷикон фирефтаи дасисабозон намешаванд

Шиддат гирифтани равандҳои сиёсӣ, бархӯрди андешаҳо, гуногунфикрӣ ва манфиатҳои мухталиф, зиддиятҳои иҷтимоӣ ва  бӯҳронҳои  ҷомеаҳои гуногун инсониятро дар руёрӯи чолишҳои мураккаб қарор додаанд. Таҳлили афкори иҷтимоии ин ҷомеаҳои муосир имрӯзҳо аз ҷониби коршиносону таҳлилгарон дар робита бо ин мушкилот гоҳо объективона ва гоҳо субъективона дар вобастагӣ ба вусъати тафаккур ва сатҳи ҷаҳоншиносию ҷаҳонбиниашон рӯи кор меоянд.

КӮРИ ХУДУ БИНОИ МАРДУМ: Ё ЧАРО РАҲБАРИ ҲИЗБИ БАРКАНОРШУДАИ ИСЛОМӢ М. КАБИРӢ ПЕШРАФТИ ТОҶИКИСТОНРО ДИДАН НАМЕХОҲАД?

Мусоҳибаи раиси ҳизби мамнӯъшудаи наҳзати исломии Тоҷикистон  Муҳиддин Кабириро хабаргузории рақами аввали Олмон – Deusch Welle дар хусуси баста шудани ҳизб ва дигар масоили вобаста ба он нашр намудааст, ки хонанда пас аз мутолиаи он ба андеша фурӯ мераваду мақоли маъмулии «Дузди зӯр соҳиби говро бастааст» ба хотираш меояд. Наход инсон то ба ҳамин дараҷа инсофу дину диёнати хешро фурӯхта, чунон ҳарф занад, ки вай ва ҳаммаслаконаш моҳи бе айб бошанд? Дар мусоҳиба

Фил – дарахт аст ва ё ресмон?

(ё сухане дар бораи усулҳои таҳрифоти сиёсӣ )

Равандҳои сиёсиро метавон аз тариқи гуногун омӯхтан ва дар айни ҳол дар доираи талаботи донишҳои илмӣ боқӣ мондан имкон дорад. Интихоби мавзӯи илмӣ, усулҳои мушаххас, созмон додани фарзияҳо ва назарияҳо, инчунин истифодаи онҳо ва муайян намудани хусусиятҳою вижаҳо ва натиҷаҳои он ба равиши методологии муҳаққиқ вобаста аст. Дар ин вобастагӣ, масалан, агар муҳаққиқе ба таҳлили равандҳои сиёсии кишвари мушаххас даст занад,

НАҶОТБАХШИ МИЛЛАТ

Вазъи зудтағйрёбандаи ҷаҳони муосир, ихтилофҳои байнидавлатию мазҳабӣ, дуршавӣ аз фарҳанги миллӣ, бадбинию кудрат, таъзиқу таъқиб, таҳдиду таркиш, ҷангҳои бемаънӣ, террор, муноқиша, одамкушӣ, одамрабоӣ ва мисли инҳо шаҳодат аз он медиҳад, ки башарият ба вартаи бисёр хатарноку даҳшатборе рӯ ба рӯ гардидааст.  Махсус, бояд таъкид сохт, ки солҳои ахир тавассути шабакаҳои мохворавии фаромиллӣ, сомонаҳои интернетӣ аз ҷониби

ШУМО, ЭЙ ХОИНОНИ МАН

ЗИ БИМИ ХЕШ МЕМИРЕД…

(Навҳаи Ватан-модар, Тоҷикистони азиз  ба фарзандони носипоси хеш)

Манам Модар,

Манам Меҳан.

Аё фарзандҳое, ки аз ман гаштаед безор,

Зи пуштам мезанед ханҷар сухан гуфта зи нангу ор.

Озодиҳои инсонро сатҳи маърифати ҳуқуқӣ ва тахассусӣ аз маҳдудшавӣ бозмедоранд

Бобоҷони Ҷӯразода,

омӯзгор

Созмони байналмилалии ғайридавлатии бо ном дифоъи ҳуқуқи башар (Amnesty International) дар торномаи худ ҳамарӯза маводи хусусияти ба низоъ барангехтан, халал ворид кардан ба ваҳдати миллӣ, ноором кардани амнияту суботи кишвар  ва олудаи ғояҳои