ҲИЗБУ ҲАРАКАТҲОИ ТУНДГАРО ВА ХАВФИ ОН БА ҶАВОНОН

Ин таҳқиқот барои муайян намудани роҳҳои пешгирии низоъу муноқишаҳо дар сатҳи миллӣ ва минтақавӣ, инчунин ҷаҳонӣ, ки бо афзоиши нақши сиёсии ислом вобастагӣ дорад, ҳамчунин барои пайдо намудани имкони ҳамзистии осоиштаи арзишҳои дини ислом ва арзишҳои ҷаҳонишавӣ нигаронида мешавад. Яке аз омилҳои муҳими пешбарандаи ҷомеа чӣ дар таърих ва чӣ дар замони

Ваҳдати миллӣ-сипар алайҳи ифротгароӣ

Имсол мардуми Тоҷикистон 20-солагии Ваҳдати миллии худро ҷашн мегиранд. 20 сол боз тоҷикон бо кӯшишу талошҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар давлати ороста аз сулҳу субот, дар давлати ягонаи демократию ҳуқуқбунёд, дунявию соҳибистиқлол умр ба сар бурда истодаанд.

Баъди пош хӯрдани Иттиҳоди Шӯравӣ дар Тоҷикистон

Пешвои миллат-Ҳомии суботу амният

9-уми декабри соли 2015 Қонун дар бораи «Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат» аз ҷониби намояндагони Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон қабул гардид. Ин қонун, пеш аз ҳама, дар заминаи талаботи худи ҷомеа ва ҷаҳони муосир ба миён омад, зеро Президенти мамлакат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар тантанаи таъмини субот, таъмини оромӣ, рушд ва пешрафти

Ду унсури муҳофизи амният: Ваҳдати миллӣ ва истиқлолият

Соли 1992 дар шаҳри бостонии Хуҷанд иҷлосияи XVI Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон баргузор гардид. Дар ин давра  ҳаёти мардуми тоҷик дар хатар буд. Мардум дар ҳолати парокандагӣ қарор доштанд. Шахсе лозим буд, ки мардумро ҷамъ орад ва сулҳу ваҳдатро таъмин намояд. Дар Иҷлосияи тақдирсоз вакилони мардумӣ якдилона ба вазифаи Раиси Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон

Ҷонибдори сиёсати Пешвои миллатем

Солҳои 1989-1990 бо пароканда шудани сохтори муқтадири собиқ Шӯравӣ ва заиф гаштани сутунҳои ҳокимият дар Ҷумҳурии Тоҷикистон муддате вазъи носолим ва низоъҳои дохилӣ ба миён омада, ба хоҷагии халқ хисороти зиёд ворид намуданд. Ин фоҷиаи гарон то соли 1997 давом кард, ки дар натиҷа ҳазорон нафар ҳамватанони мо аз манзили истиқоматӣ

ХУДШИНОСИИ   МИЛЛӢ

Агар даст ба худшиносӣ ва худогоҳии миллӣ зананд, зеро ҳеҷ андеша ва ё ташаккули бевоситаи шахсият дар заминаи хушкухолӣ мукаммал  ба вуҷуд наомадааст ва нахоҳад омад. Бинобар ин ҷавононро зарур аст, ки ояндаи миллату давлати худро дар бархурди фарҳангу тамаддунҳои ҷаҳонӣ  ҳифз намоянд ва онро ба наслҳои оянда комилу солим нигоҳ доранд. Бинобар

Ифротгароӣ аз нуқтаи назари дин ва қонун

Паёмбари ислом Муҳаммад (с) мефармоянд: «Ба қадри ду неъмат қабл аз заволаш бирасед: саломатӣ ва осудагӣ»

( фароғат) , оромии хотири инсон ва амнияти ҷомеаро дар назар доранд. Яъне , аз байн рафтани амният, заволи  давлат ва осудагии ҷамъият аст.

Бо вуҷуди он, бо арзи афсӯси зиёд дар

ШИНОСНОМАИ МИЛЛАТ ШОҲКИТОБҲОИ ӮСТ

Маориф дар Ҷумҳурии Тоҷикистон бунёди  рушду камолоти инсонӣ, пешрафти ҷомеа ва стратегии давлат эълон шудааст, зеро пешрафти он манфиатбахши ҷомеа буда, соҳаҳои дигари ҳаётию мадании мамлакатро  вусъату самара мебахшад.

Пешвои миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамеша нисбати