Терроризм ва экстремизм ба ҷомеа хатар меорад.

Олимону муҳаққиқон навъҳои гуногуни терроризм ва экстремизм, аз қабили терроризми сиёсӣ, динӣ, экологӣ, зидди ҷаҳонишавӣ, фарҳангӣ, ахлоқӣ, миллатгароӣ, ҷиноӣ, технологӣ, биологӣ, ки бернетикӣ ва ғайраро муайян карда, ба ин натиҷа расидаанд, ки дар замони муосир аз ҳамабеш терроризму экстремизми динӣ ҷаҳони муосирро ба мушкилот гирифтор намудааст. Ба ақидаи аксар сиёсатшиносон низ экстремизм бештар дар дин, ки хусусияти ҷалб намоӣ дорад,  реша

ТАҲАММУЛ , ТОҚАТПАЗИРӢ ВА ҲАДДИ ОН.

Дар Консепсияи миллии тарбия дар ҶумҳурииТоҷикистон, ки бо ибтикор ва саъю эҳтимоми Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон рўйи кор омада, бо Қарори Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон аз 3 марти соли 2006, №94 тасдиқ гардидааст, тарбияи таҳаммул ва тоқатпазирӣ аз унсурҳои таркибӣ ва мазмуни тарбияи миллӣ маҳсуб дониста шудааст.

Пайомадҳои вобастагӣ ба интернет

Аҳолии Ҷумҳурии Тоҷикистон дар қатори аҳолии дигар давлатҳои ҷомеаи ҷаҳонӣ дастрасӣ ба Интернет доранд. Интернет чун насли нисбатан навини воситаи коркарди ахбору маълумотҳои гуногуни иқтисодӣ, иҷтимоӣ, сиёсӣ ва фарҳангӣ ба худ ҳамто надорад. Бале, замоне буд, ки одамон орзу мекарданд, то бо хешовандони дуру наздики худ

Осудагии ватан осудагии мост

Ватан барои соҳибватан азиз, дар дилу дида ҷову зебою бузург ва якто мебошад. Ватан замини зархез, боду ҳавои рӯҳнавоз, обҳои софу зулол ва кӯҳҳои сарбафалаккашида дорад, ки ин ҳама ганҷинаи ифтихорианд. Ватан ба мо болу пари маънавӣ мебахшад, то дар самояш озодона болу пар зада, барои шукуфоии он саҳми арзанда гузорем.

Ватанпарвар бояд буд

Бузургони мо басо пурҳикмат гуфтаанд:

«Гадоӣ дар Ватани худ беҳтар аз амирӣ дар мулки бегона».

Ватан бе мо буда метавонад, лекин мо ҳаргиз бе Ватан буда наметавонем.

Зинда бош, эй Ватан!

Давлатдории тоҷикон аз давраҳои хеле қадим оғоз ёфта, дар давраи Исмоили Сомонӣ ташаккул ёфтааст. Исмоили Сомонӣ давлати мустақили тоҷиконро ташкил дода буд, ки девони вазирони худро дошт. Баъдан давлати тоҷикон чандин бор рӯ ба таназзул ниҳод ва фақат дар солҳои 20-уми асри ХХ Ҷумҳурии мухтори Тоҷикистон ташкил шуд. Тоҷикистон дар давраи

Аз шинохти худ то худшиносии миллӣ

Пеш аз он ки инсон ба худшиносии миллӣ бирасад, бояд сараввал худро шиносад ва ҳадафи ба дунё омаданашро бидонад. Шинохти шахс дар олам танҳо ба воситаи аз худ намудани илму дониш муяссар мегардад ва инсон ба ин восита дар ҷомеа мавқеи шоиста касб карда метавонад. Пеш аз ҳама, бояд худро шинохт ва сипас шинохти олами

Шомилшавии ҷавонон ба гурӯҳҳои ифротгаро ва роҳҳои пешгирӣ аз он

Вақтҳои охир шоҳиди падидаҳои манфии иҷтимоӣ, ки ҳаёти ҷамъиятиву сиёсиро халалдор намуда, ба сулҳу субот ва амнияти мамлакат халал ворид менамоянд, аз қабили ифротгароии ҷавонон мешавем. Ин тамоюл, бешак, мардуми ватандӯст, бахусус қишрҳои солимфикру пешоҳанги ҷомеаро, ки осудагиву Ваҳдати миллӣ ва суботу амният барояшон азиз аст, бетараф гузошта наметавонад, зеро ин мушкилиест, ки миёни ҷавонон то андозае маъмул