Риояи қонун барои ҳамагон ҳатмист

Давлат ва Ҳукумати Тоҷикистон ҳанӯз аз солҳои аввали соҳибистиқлолӣ ба пешрафти илму маориф ҳамчун пойдевори рушду тараққиёти тамоми соҳаҳои ҳаёти ҷомеа диққати махсус зоҳир намуда, маҳз дар ҳамин давра барномаю консепсияҳои муҳими давлатиро қабул кардаанд, ки онҳо барои беҳтар намудани шароити кори олимон, омӯзгорон ва сатҳи таълиму тарбия дар ҳама зинаҳои таҳсилот такони ҷиддӣ бахшидаанд.

Либоси духтарон чӣ гуна бошад?

Муддатест, ки масъалаи либоси ҷавондухтарон, хоса, сатру ҳиҷоб, аз мавзӯъҳои асосии аҳли ҷомеа гардида, ҳар нафар аз диди хеш дар ин бобат андеша меронад. Зумрае аз соҳибназарон либоси миллиро тавсиф намоянд ҳам, иддае пайваста мекӯшанд, ки пӯшидани либоси бегонаро роиҷ гардонанд. Боиси таассуф аст, ки қисме аз донишҷӯдухтарон низ кӯр-кӯрона ба дигарон тақлид

Истиқлолият кафили ободии Ватан аст

Тоҷикон аз қадимулайём миллати озодпарасту озодихоҳ буданд. Солҳои сол дар дил орзуи озодиро мепарвариданд. Бо амри тақдир ва бар асари таҳаввулоти фарогирии сиёсиву иҷтимоии ибтидои солҳои 90-уми асри гузашта халқи тоҷик баъди ҳазор сол аз нав ба эҳё ва ба эъмори давлати миллии худ ноил гардид. Истиқлолият дар таърихи ҳазорсолаи халқи тоҷик воқеаи хеле бузург буд.

Худшиносӣ ва ваҳдати миллӣ аз Истиқлолият сарчашма мегиранд

Ноил гардидан ба истиқлолият, расидан ба худшиносию ваҳдати миллӣ ва барпо намудани ҷомеаи демократии ҳуқуқбунёди дунявӣ умеду орзуи дерини халқи тоҷик мебошад. Барои ба ин мақсади олӣ расидан тоҷикон дар паҳнои таърих муборизаҳои қаҳрамонона бурдаанд. Онҳо дар зарфи ҳазорсолаҳо чандин бор ба хавфу хатари маҳви миллӣ ва ба нестшавӣ рӯ ба рӯ омада бошанд ҳам, рӯҳияи миллӣ, худшиносӣ ва ғояи ватандӯстӣ онҳоро водор менамуданд, ки ба сӯи истиқлолияти миллӣ дилпурона қадам гузоранд.

Ифротгароӣ-вабои аср

Масъалаи пешгирии ҷавонон аз шомилшавӣ ба гурӯҳу созмонҳои ифротгаро яке аз масъалаҳои мубрам мебошад. Идеологияи экстремистӣ, ки ҳоло бо роҳу воситаҳои гуногун фаъол гардидааст, метавонад ҷавононро ба коми худ кашида, кишварро ноором созаду ба ваҳдати миллӣ ва амнияти мамлакати соҳибистиқлоламон таҳдид намояд.

Мафҳуми ифротгароиро ҳамчун истилоҳи сиёсӣ донишмандони

Иғво ва ғавғои ҷараёнҳои хатарзо

Чаро имрӯз баъзе ҷавонон аз ҳифзи идеологияи давлат ва таълимоти мазҳаби ҳанафӣ хориҷ гашта, барои идеология ва ғояҳои такфирии созмонҳои экстремистӣ аз баҳри Ватан, забон, арзишҳои фарҳанги миллӣ ва манфиат ва муқаддасоти исломӣ даст кашида, барои ҳадафҳои террористон ва ДИИШ худро қурбон мекунанд?

Шояд соҳибназарон фикр намоянд, ки тангдастиҳои иқтисодӣ ва нодориҳои

Сарқонун-фурӯзонгари имрӯзу фардои кишвар

Истилоҳи лотинии конститутсия, ки ифодагари маҷмӯи қонунҳои асосист, дорои таърихи тӯлонист. Дар аксар луғатномаҳо ин истилоҳ чунин ташреҳ ёфтааст: «қонуни асосии давлат, ки сохти ҷамъиятӣ ва давлатии он, системаи интихобот, сохтори ташкилӣ ва фаъолияти мақомоти давлатӣ ва идоракунӣ, ҳуқуқу вазифаҳои шаҳрвандонро муқаррар мекунад».

Ваҳдат-пояи рушди миллат

Панду андарз яке аз мавзӯъҳои хеле кадими адабиёти форсу тоҷик аст. Он ҳанӯз аз асрҳои III-VIII сарчашма гирифтааст. Мурод аз офаридани образи ашхоси ватандӯст дар адабиёти олам, бешубҳа, бедор кардани ҳисси ифтихори миллӣ ва муҳаббат ба марзу буми аҷдодист. Албатта, вазифаи мо танҳо аз Ватан ва бузургони миллат ифтихор кардан набуда,