Пешгирии ҷинояткорӣ вазифаи ҳамагонист

Асри ХХI ҳам оғоз ёфт ва ҳоло даҳаи дувуми он ҷараён дорад. Ҳаёти ҷомеаи башарӣ низ бо тамоми шебу фарози худ идома меёбад. Дар ҷамъияти мо решаҳои иҷтимоию иқтисодии ҷинояткорӣ асосан барҳам дода шудааст. Вале ба инкишофи бемайлони истеҳсолоти моддӣ, маданӣ ва шуурнокии одамони муосир нигоҳ накарда, рафтори ношоям ва

Сиёсати миллӣ чӣ гуна бошад?

Сиёсати миллӣ системаи чорабиниҳои ҳамаҷониба асосноккардашудаест, ки давлат дар соҳаи муносибатҳои миллӣ ба амал мебарорад. Мақсад аз он ҳимояи манфиатҳои миллӣ ва ҳалли зиддиятҳо байни умумиятҳои миллию этникӣ мебошад. Принсипҳои сиёсати миллӣ таҳлили илмӣ аз фаҳми эҷодии амалӣ гардонидани сиёсати миллӣ;

Эй ҷавон, боадаб бош…

Оре, адаб тоҷест, ки аз нури Илоҳӣ офарида шудааст. Шахсе, ки ин тоҷ дар сар дорад, дар ҳама ҷо сарбаланду болонишин ва соҳибэҳтиром аст. Мардум мегӯянд: «Сарчашмаи имон адаб аст». Бале, адаб ҳусни инсон ва ҷавҳари аслии ҳастии ӯст. Ба қавли шоир:

Боадаб бош, ки бузург шавӣ,

Ки бузургӣ нишонаи адаб аст.

Фарзандро нахуст дар оила ахлоқ бояд омӯхт

Агар ба таърихи фарҳангу адаби миллат бо дидаи таҳқиқ назар кунем, дармеёбем, ки ниёгони мо ба таълим ва тарбияи инсон таваҷҷуҳи хосае зоҳир мекардаанд. Дар асрҳои миёна тарбияи инсон ва такомули ғановати маънавии он ба ҷойи аввал баромад. Ин аст, ки дар баробари рушду ташаккул

Ҷавононро ватандӯст тарбия намоем

Фарзанд меваи дарахти умри волидайн аст. Волидон бо ҳазор орзую умед ҷигарбанди хешро тарбияву парвариш мекунанд ва ба камол мерасонанд, то дар даврони пирию хастаҳолӣ асои даст ва мадори тани эшон гардад. Президенти мамлакат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зимни яке аз суханрониҳои хеш

Ахлоқ нек-беҳтарин падида

Ахлоқ яке аз ҷанбаҳои табиии ҳаёти инсон аст. Меҳвари ахлоқ хидмат ба халқ аст. Имрӯз мо бояд сари он андешем, ки чаро тарбияи ахлоқӣ гирифтори костагиҳои зиёд гардидааст.

Ҳар қадар дар бораи тарбияи ахлоқӣ сухан гӯем, ҳамон андоза чунин андеша ба зеҳнамон роҳ меёбад:

Талхиҳо бояд сабақомҷӯз бошанд

Мардуми кишвари мо ҷанги шаҳрвандиро паси сар намуд. Ин ҷанг ба сари мардум гарониҳои зиёд ба бор овард. Аз таърих ба мо маълум аст, ки чунин таҷрибаҳои талх болои миллати тоҷик борҳо амалӣ шудааст, ки миллатро аз бузургтарин марказҳои тамаддуни худ ҷудо сохт. Дар тақвияти ин андешаҳо метавонем як шоҳбайти устоди зиндаёд Лоиқ Шералиро орем, ки бо ҳасрат рӯйи коғаз овардааст:

Аз падидаҳои номатлуб дур бояд буд

Доир ба масоили тундравӣ ва ифротгароӣ дар матбуоти илмӣ ва оммавӣ баҳсу мунозараҳо идома доранд. Баъд аз ба даст овардани истиқлолият дар Ҷумҳурии Тоҷикистон нисбат ба ин мафҳумҳо диду назарҳои гуногун пайдо гардиданд. Ифротгароӣ маънои тундравӣ, моҷароҷӯӣ, зӯровариро дошта, дар ниҳояти кор бо мафҳуми